U davna vremena ostrvo Stradioti, u Tivatskom zalivu, zvalo se Sveti Gavrilo po jednoj crkvi od koje ni traga nije ostalo, kao ni od onih koji je sagradiše. Povijest Stradiota veoma je bogata, a prošlost seže u vrijeme kada se nije znalo za slova i pismenost.
Jedna od legendi kaže da su grčki bogovi, za vrijeme Ikarije u 7. vijeku, darovali istaknutim junacima iz ratova ostrvo bajne ljepote, da se na njemu odmore i rane vidaju. Bilo je to ostrvo Sveti Gavrilo. Prekaljeni ratnici su se brzo oporavljali, razgovarali o osvajanjima i junaštvima, ali i o strahotama ratova, pokoljima i razaranjima. Kako je vrijeme odmicalo, polako su postajali svjesni zla koje su počinili i osjećali su veliku grižu savjesti. Zbog toga se, jednog dana, okupiše i pomoliše se bogovima da ovo bajkovito ostrvo zauvijek ostane oaza mira. Ratnici-veterani se zavjetovaše da će od tada samo svoje tlo braniti, a samo u slučaju nužde ratovati. U osvajačke pohode više neće ići. Kao zavjetnu potvrdu na ostrvu posadiše drvo mira – maslinu. Na opšte zaprepašćenje, masline su brzo rasle i ostrvo začas postade prekrasan maslinjački vrt.

Ali, grčki ratnici-veterani nijesu poštovali datu riječ. Ratovi su nastavljeni, a velika grčka pomorska flota krenula je u nova osvajanja teritorija. Prevareni bogovi se razljutiše i poslaše strašnu oluju na ostrvo. Orkanski vjetar je bijesnio danima, dok je uzavrelo more gutalo jednu po jednu galiju. Kad se oluja stišala grčka flota više nije postojala. Samo su rijetki ratnici uspjeli da prežive katastrofu i uz velike napore doplivaju, na splavovima, do Svetog Gavrila u Tivatskom zalivu. Ali, bogovi ko bogovi bili su ljuti na ove brodolomnike i na ostrvo poslaše neizlječivu bolest. Poumiraše gotovo svi, a na ostrvu ostadoše samo masline i priče o tragičnoj sudbini grških ratnika-veterana. Tada starosjedeoci Tivatskog zaliva odlučiše da ostrvu daju novo ime – Stradioti. Ono se tako zove i danas…