O stalnom bioskopu i redovnim predstavama na Cetinju imamo podataka počev od 3/16. januara 1911. godine. Cetinjski vjesnik, srijeda, 5/18. januara 1911. godine piše: “Kinematograf. U prošli ponedeljak (tj. 3. januara s.k.) u sali Zetskog doma ovdašnji kinematograf izvodio je vrlo lijepe slike, među kojima su se naročito isticale sa jubilarnih svetkovina. Kinematograf će od sada svakog ponedeljka uveče davati nov odabrani program, što zaslužuje pažnju građana. Za vrijeme pauze svira Tamburaški zbor.« Kad bilješka kaže »ovdašnji kinematograf«, izgleda da je on radio i prije ove predstave, pa tako nije sasvim sigurno da li je prvi stalni bioskop u Crnoj Gori počeo da radi krajem 1910, ili početkom 1911. godine.

Uređaje za bioskop nabavili su ortački Ljubo Tamindžić, časovničar-graver, precizni mehaničar i dvorski majstor, Risto Andrić, zlatar i Nikola Knežević, časovničar. Kinooperater je bio Ljubo Tamindžić, prvi u Crnoj Gori. Tamindžić je istovremeno i tumačio i prikazivao film, prevodio natpise svojim veoma prijatnim glasom i lijepom dikcijom hercegovačkog govora. On će vršiti projekciju filmova i u dvoru sve do rata 1914. godine. Tako, na primjer, na prijemu ruskih oficira kod prijestolonaslednika prikazani su filmovi Jubilarne svečanosti na Cetinju i Krunisanje u Londonu (na kome je bio prisutan i crnogorski prestolonaslednik). Novine o tom pišu: »Slike su prikazivane pod vještim rukovođenjem našeg vrijednog sugrađanina g. Ljuba Tamindžića. Govoreći o počecima rada bioskopa Ljuba Tamindžića i drugova, Glas Crnogorca od 20. juna 1911. s.k. kazuje »… Tako isto prošlijeh dana priređene su u dvoru dvije predstave sa odabranim slikama u prisustvu kraljeve porodice. Te su predstave koliko zabavne toliko poučne. Tamindžić prikazuje u dvoru 1/14. jula 1912. doček kralja Nikole u Beču. (Kralj je boravio u Beču 26. do 28. maja 1912. godine, a film je prikazan na Cetinju poslije 33 dana.)

Kinematograf Tamindžića radio je, sa kraćim prekidima, sve do rata 1914. U početku dani predstava nisu ustaljeni, Cetinjski vjesnik za svaku predstavu donosi posebnu vijest. List najprije kazuje da je predstava ponedeljkom uveče, potom da su predstave ponedeljkom i utorkom,a zatim i petkom. Početkom godine 1912. predstave su »u dane kad pozorište ne daje predstave«. Od sredine 1912. obično su tri predstave nedeljom.  Kraćih prekida u radu — verovatno ili zbog nedostatka filmova, ili gledalaca — bilo je u drugoj polovini 1911. i jula 1912. godine,  i, svakako zbog rata, od kraja 1912. do avgusta 1913. godine. (Dvor je godine 1912. preporučio glumcima da ne idu u rat, već da daju predstave na frontu i u pozadini. Glumci ga nisu poslušali. U bojevima su se veoma proredili. S ostalima u rat je otišao i kinooperater Ljubo Tamindžić.)

Filmske predstave davane su u dvorani Zetskog doma, tamo gdje i pozorište, tamo gde su bile i sve kulturne priredbe Cetinja i sve ljepše zabave.U pauzama muzičku pratnju izvodio je tamburaški orkestar Radničkog društva. Cijene ulaznica su bile: gornje lože 7 perpera, donje lože 5 perpera, parter 80 para, galerija 40 para. U dvorani su parter, galerija, lože u parteru i na galerijama. To je svakako jedan od najljepših naših bioskopa toga vremena. Nije imao drugog naziva osim Kinematograf.

 Tamindžić je bio cetinjski kinooperater i poslije prvog svjetskog rata. Bioskop je tada bio vlasništvo obnovljenog Dobrovoljnog pozorišnog društva u kome je igrao i Tamindžić. Predstave su davane u Domu slobode ili na Poljani Obilića, pa su povodom ovih drugih djeca pjevala: »Na Poljani Obilića – žive slike Tamindžića.« Rad Tamindžića u društvu bio je dobrovoljan. Prihod od bioskopa djelio se na ime plata glumcima. Pripremanje filmova za predstave vršio je Tamindžić u svojoj kući, pa, čim se motor začuje, dolazi komšiluk da gleda slike. Kad je 1931. godine u obnovljenom Zetskom domu počelo da radi Banovinsko pozorište, prenjet je tamo i bioskopski uređaj.

Po ugledu na Cetinje nakon završetka balkanskih ratova i Nikšić dobija svoj bioskop i to u vlasništvu Branka Šobajića. Bioskop se nalazio u prizemlju kuće u Pivarskoj ulici, gdje je Branko adaptirao jednu od prostorija za bioskopske prestave Projekciju je vršio sam Šobajić a filmove je nabavljao od Ljuba Tamindžića sa Cetinja.

Iako se ovo odnosi na Crnu Goru u njenim granicama pre ujedinjenja 1918. godine, navodi se podatak da je u Kotoru otvoren prvi stalni bioskop krajem 1913. ili početkom 1914. godine. Vlasnik mu je bio Kotoranin Marko Karaman i zvao se Kinematograf Karaman. Drugi je otvoren 1916. godine, Kinematograf Vuković, vlasništvo Tripa Vukovića.

U drugim gradovima na teritoriji tadašnje Crne Gore sve do kraja 1918. bioskopa nije bilo. Otvarani su tek posle prvog ili drugog svetskog rata. Na primjer, u Podgorici  1919. godine otvorio je bioskop Miloš Garzičić na uglu ulice Balšićeve i Skadarske. U Pljevljima je Rajko Bajčetić otvorio stalni bioskop 1926. godine u hotelu Evropa. Bajčetić je zanat kinooperatera učio u Osijeku, projekcioni aparat je kupio od neke družine Čeha koja je te godine u Pljevljima, među ostalim atrakcijama, prikazivala i filmove.U Beranama godine 1919. ili 1920. ortački su otvorili bioskop u glavnoj ulici Petar Danilović, hotelijer, i Jovo Barjaktarević, obućar. Bioskop je radio samo dve godine, ali su se posle otvarali drugi.

Nekih osobenosti u počecima kinematografije u Crnoj Gori svakako ima, prvo, u ljudima koji su je u Crnoj Gori uveli. Bioskope su u nas otvarali, uglavnom, poslovni ljudi, hotelijeri, gostioničari, da povećaju broj gostiju i tako potrošnju u svojim preduzećima, da uz to zarade na ulaznicama. Malo je bilo među njima radoznalih duhova, novatora koje je film privukao kao nov fenomen, nova atrakcija.  Iako po životnim prilikama različiti – Ljubo Tamindžić tihi majstor novator, koji rukama zarađuje za život, Branko Šobajić, za svoje vrijeme i svoj grad, bogat trgovac i industrijalac, čovjek koji stvara prve tvornice i otvara prve zanatske radnje satova i fotografije, dovodi prve automobile – oba su amateri glumci, muzičari, pjevači, začetnici ili prednjaci u javnim kulturnim poslovima, uvjek u nekom traženju i, kao takvi, oni uvode i film u svoje gradove. Crnogorski filmski pioniri gledali su na svoje bioskope kao na školu u kojoj se uči, isto kao što se gledalo na prva pozorišta.

Iz knjige: Bosa Slijepčević, “Kinematografija u Srbiji, Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini 1896-1918”